در این تلویزیون ها از مشکلات اساسی مردم از فقر و بیسوادی، از فاجعه  انسانی ، از ظلم و استبداد خاندان آل یحیی بربادی کشور توسط نادرخان ، ظاهر شاه و طالبان،  از انسان های که خودشان گور خود را توسط دست شان میکندند بحث صورت نمیگیرد، از روز های تاریخی و افتخارات تمدن آریانای کبیر، از قهرمانی های حبیب الله کلکانی ، مجید کلکانی ، طاهر بدخشی، از دانشمندان و پژوهشگران و شخصیت های تاریخی مانند کیومرث بزرگ اولین پادشاه جهان، از حضرت مولانا جلال الدین بلخی ، جامی ، نظامی ، حضرت عمر خیام ،  فردوسی بزرگ ، سعدی شیرازی ، حافظ شیرازی، ابن سینای بلخی ، عبدالله رودکی پدر زبان فارسی ، ناصر خسرو بلخی ، رابعه بلخی ، عبدالقادر بیدل و غیره و غیره خردمندان ، شاعران و دانشمندان یادی نمیشود.  از زندگی روزمره مردم ، از وضیعت آموزشی ، بی برقی ، حالت معلولین و معیوبین، از زندگی یتیمان و بیوه زنان، از سیر حوادث تلخ تاریخی در دوصد و هفتاد سال اخیر، از فقر و بیکاری ، از عوامل عقب مانی ها یادی نمیشود فقط چیزی که بیشتر پخش میگردد آنهم موسیقی ، موسیقی و بازهم موسیقی ، تبصره های هوایی به نفع بیگانه ها ، و مضاد برآن اعلانات  تجارتی ، برنامه های مضر و بی مفهوم و سریال های هندی.

بطور مثال ، شما شهروندان تاریخ ساز دیروز و بیچاره گان امروز قضاوت نمایید که آیا برنامه راز تصویر که به معرفی هنرمندان هندی ، معرفی اپارتمان های بیرونی ، معرفی ورزشمندان امریکایی و اروپایی ، دامن زدن فیصدی اقوام  وغیره مسایل دیگر به طرح سوالات بی مورد میپردازد و به همین طور اعلان خرید خانه و سرمایه گذاری به دوبی اعمارات عربی ، برنامه های شکیب علومی ، محسن امیری ، سجیه یوسفی ، نبیل میسکینیار وغیره برنامه های مضر که میخواهند فرهنگ پاکستانی و عربی را در سرزمین کیومرث بزرگ این شهزاده دنیا که اولین پادشاه جهان و آریانا بود تحمیل نمایند و بطور متداوم معضله قومی را دامن میزنند و یک گروه را نسبت به دیگران ترجیح میدهند و نفاق را افزایش میبخشند ، همین طور پخش فلم های خونین و وحشت بر انگیز و برنامه های موسیقی  که از طریق این تلویزیون ها به نشر میرسد . سوال میگردد آیا ضرور است که به این مصارف گزاف برنامه های شان را پخش نمایند در حالیکه این مصارف گزاف که برای پخش برنامه ها به مصرف میرسد میتواند 35 تا 40 فیصد بیسوادی ، فقر ، گرسنگی و بی خانگی در کشور فقیر ، کوچک و 15 ملیون نفری کاهش بخشیده شود.

به یقین در کشوری مانند افغانستان که بیشتر از 270 سال در عرصه آموزش و پرورش و فعالیت های علمی کاری صورت نگرفته است و نظریات و تحلیل ها نه به اساس استقلالیت و اتکا به دانش بلکه به اساس نقل قول از دیگران صورت میگیرد راه را در تامین منافع خارجیان و ایجاد ارج و مرج در کشور و دشمنی با همسایگان مساعد میسازد. 

بطور مثال کشور چین دارای 1 ملیارد و 4 صد ملیون نفوس است که در نزدیکی ها به ابرقدرت اقتصادی جهان تبدیل خواهد شد و کشور اسلامی  هم نیست ولی همواره از طرف دولتمردان و رهبران آن کشور در برگزاری روز های ملی و تاریخی توصیه میگردد که  مردمان چین از مصارف گزاف در برنامه های جشنواره شان صرفه جویی و خود داری نمایند تا برای مساکین و ناتوانان هم یک لقمه نان برسد  اما ای هموطن و شهروند گرامی چرا در کشور من و تو که قدامت تاریخی اش از چین به مراتب بیشر است و مسلمان هم هستیم چنین فرهنگ وجود ندارد که  هزار بار افسوس و باز هم افسوس .

روی  همین منظور است که  مردم ما دیگر به این دولت و تلویزیون ها ی مزخرف اعتماد ندارند و  دانشمندان ، پژوهشگران ، نویسنده گان ، علما و قلم بدستان در داخل و خارج کشور جهت جلوگیری از ضایعه وقت و گمراهی کودکان و نونهالان شان کوشش مینمایند تا بیشتر وقت شان را مصروف مطالعه ی کتاب ها و ویبسایت های انترنیتی بطور مثال مانند سایت های آریایی ، خاوران ، کاتب هزاره ، کابل پرس ، اصالت ، پیمان ملی ، پندار ، سایت فوزیه کوفی ، وبلاگ داکتر فاریابی ، سایت فراتر از مرز ها ، حماسه زن ، سرنوشت، آریانا نت ، جاویدان وغیره سایت ها نمایند تا از حقایق روز و رویداد های تاریخی آگاهی