وطن مينه
د مومند ليکنه
دوطن کلمه يو داسی کلمه ده چه هر
وطنوال په خوله تکراريژی
په رشتيا هم چه د وطن کلمه ديره
خوژه او خوژه لکيژی هر قام او قبيله په
وطن فخر کوی او وياری او هميشه دا په زره
کی کرحی چه ای خدايه زما دوطن په شان شايسته وطن به بل هم وی. دوطن په
قدرهغه حوک شه پوهيژی چه هغه در وطن حخه مسافر شوی وی . کله چه حوک پردی اوبيگانه
وطن ته لارشی نوهله ورته در وطن قدر معلوم شی او بيا لاسونهمروری او درمان کوی چه
هی هی زما شکلی وطنه پاتی شوی. در وطن مينه هر حوک لری خو بعضی بعضی په وطن دير
مين دی چه دحانه هم ورته وطن گران دی. وطن په دی لحاظ گران وی چه هلته زموژ دلی وی
خاريوسی کری وی زده کره کری وی هلته تربيه شوی او لوی شوی وی او زمونژ په تولو کرو
ورو پوهيدلی وی او خپلی ملی تارةخی او مذهبی ورحی په آزاداه توگه لمانحی په دی
توگه دوطن حخه مسافر کيدل او جلا کيدل دير مشکل کار دی.
وايی پخوا پويان د مدنيت حانگو بلل کيده او په خپلو غيژ کی دير نوميالی
او شه فيلسوفان زيژيدلی وه او تربيه کری او لوی شوی وه چه د هغی جملی حخه هم يو
سقراط دی چه هرحوک د سقراط دنامه سره آشنا وی. در ژوند په تيريدو سره يوه ورح
سقراط ديونان د دولت پرضد خبری وکری چه دا خبر د يونان د قانون پرخلاف وی نوهغه وه
چه سقراط د يونان دحکومت له خوا ونيول شوه او بندی شوه او بالاخره د يونان دقانون
له مخی هر هغه حوک چه ديونان دقانون خلاف ورزی وکری هغه کس ته به دوه سزاگانی
ورکول کيژی. لمری داچه د زهر گيلاس به حکی. دوهم داچه د وطن حخه فراريژی او
جلاوطنی به قبلوی. کله چه دغه دوه سزاگانی سقراط تا د دولت له خواه واورول شوی
نوسقراط په فراخه تنده او ولی حوصلی سره ويل چه دزهر گيلاس حکم خو جلاوطنی نشم
قبلولی او وطن نشم پريشودی. کله چه سقراط د زهرو گيلاس حکلو نو هغه حاضرين چه د
سقراط د ننداری لپاره ورغلی وه سقراط هغوی مخاطب کرل او هغوی ته داسی وويل داسقراط
چه نن ستاسی مخکی ته ولار او د زهر گيلاس حکی تاسی ته دی په ياد وی چه پس د سقراط
د مرگ حخه به دلته دومره سقراطان پيدا شی چه د هغوی د فعاليت حخه به هيح حوک و نه نيولی شی.
نو په رشتيا چه دوطن مينه هيحوک
نشی هيرولی او تل د وطن مهر به ياد وی.
نن ورح چه افغانان دنری په گود گود
کی مهاجر شوی دی او د دنيا په ديره مترقی هيواد کی ژوند کوی خو خپل پلارنی وطن
دياده نه وحی او کله ناکله چه ورته پلارنی خپل پلارنی وطن ورته په ياد شی ن دسترگو
حخه اوشکی جاری شی او دخپل وطن په ياد کی شه وژاری او د حان سره زمزمه کوی ای
پروردگاره حه شايسته وطن دی مونژ ته راکری وه خو افسوس چه په دغه شايسته وطن کی
داسی سيلاب راغی چه هر حه يِ له حانه سره يورل چه وچ او لاميده پکی تول وسوزيدل او
هغه شايسته وطن په یوه هديره بدله شوه. بيگناه وطنوال ووژل شوه ، ملی شتمنی لوت
شویف بيت المال چور شوه هر حه چه در چا له لاسه کيدل صرفه ونکره ، هرحه له منحه
لارل چه هيچائی هممسئوليت په غاره وانه خيست.
پروردگاره زمونژ په وطن کی دائمی
سوله راولی او هغه چاته زموژ په وطن کی دقدرت واکی په لاس کی ورکری چه رشتنی او په
وطن مين افغانان وی او دا کندواله وطن په يو مترقی او مخ تللی هيواد بدل کری چه
بيا هلته ژرا فرياد او آهونه نه وی ، بلکه خندا ، خوشالی او وروری، مينه ،
مجبت او سوکالی وی او تول وگری په کی
خوشال ژوندتير کری
پروردگاره زمونژ دوطن دغه تياره
پردی ليری کری او په به يو رون سباون بدله کری
ای حما وطنه خـــــــــــــدای دی
کره ودان ته زمـــــــــــونژ مورئی مونژ دی فرزندان
تاکی مونژ لوی شوی يوتا کی پالل
شوی يو مونژ به
کرو حان خوار خو لتا به شو قربان
ستا هره دری کی دی پراته دير مـــــيرنی ســــــــــتا
د حفاظت لپاره دی تول سربازان
ستا دشتی داگونه به به خــــــــــــروبه
کرو تـــــا به مونژ آباد لرو چه لور دی شی نشان
وطنه تا به ستايو په خـــــــــپلو
وينوباندی دستا دهر دشمن دپاره يو تندر د اسمــــــــان
ته چه وی خراوه خوشحال به وطنوال
وی مينه او ورورئی به وی بس نه به وی خفگان
ته چه شوی آباد دســـيلانو د قطار
به شی تولی کندوالی بدی بدله شی په نوی گلســتان
مومند دی دعاگوی دی چه آباد شی زروطنه چه تول دشمنی پريژدو او شو يو متی افغــان
بالا
بعدی * صفحة دری * بازگشت