از روزنامه شرق
وضعيت هراس
انگيز افغانستان
نيكولاس
كريستف -
ترجمه مهرداد ميردامادى:
پاسخ مناسب را
براي پرسش هاي زير بيابيد:
1) اكنون
دو سال از جنگ درافغانستان گذشته است آيا محصول ترياك:
الف) توسط دولت
حامد كرزاي و نيروهاي آمريكايي كاملا از رفته است؟
(ب) 30 درصد
كاهش يافته اما تا سال 2008 انتظار از بين رفتن آن را نمي توان داشت؟
(ج) 19 برابر
افزايش يافته و به منبع اصلي براي توليد هروئين در سطح جهان تبديل شده است؟
2) در دو
استان پكتيا و زابل كه به لحاظ مذهبي جزو استان هاي سنتي و محافظه كار
افغانستان به شمار مي روند، آيا تعداد كودكاني كه بايد به مدرسه بروند:
(الف) پنج
برابر شده و اكثر دختران حداقل در سال سوم هستند؟
(ب) 40 درصد
افزايش يافته اما تنها دختران معدودي به مدرسه مي روند؟
(ج) به شدت
كاهش يافته و به دليل نبود امنيت تمام مدارس بسته شده اند؟
متأسفانه پاسخ
صحيح به هر دو مورد بالا (ج) است. كاخ سفيد بالاخره اذعان كرده است كه مطابق
گزارشات نااميدكننده مطبوعات چالش نيروهاي آمريكا در عراق هر روز بيش از پيش
عميق تر مي شود و مانند افغانستان مسئله مهم پيش رو آن است كه اكنون چه
بايد كرد. با اين همه بايد اذعان كرد كه با از بين رفتن صلح و ثبات در افغانستان
وضعيت اين كشور بسيار وخيم تر از عراق است. آنتونيو ماريا كوستا رئيس اداره
جنايت و مواد مخدر سازمان ملل در گزارش جديد خود در مورد افغانستان مي نويسد:
«اكنون به وضوح خطر تبديل شدن افغانستان به كشوري ورشكسته و ساقط شده وجود دارد،
كشوري كه از اين پس به دست كارتل ها و تروريست هاي مواد مخدر اداره
خواهد شد.»
من از بوش در
جنگ افغانستان كاملا دفاع كردم و به چشم خود در كابل ديدم كه مردم افغانستان چقدر
از آزادي خود هيجان زده بودند و تا چه حد از نيروهاي آمريكايي قدرداني
مي كردند (و براي كسي كه براي پوشش خبري هر دو جنگ عراق و افغانستان
حضور داشته اين وجه تمايز بين اين دو كاملا آشكار است چرا كه چنين چيزي به هيچ وجه
در عراق ديده نمي شد). دو سال پيش جنگ در افغانستان به پايان رسيد و اميد و
آرزو و درخواست براي امنيت بيشتر با هواي كوهستاني اين كشور عجين شد. در همان روزها در فكر آن بودم كه از كابل به
سمت جنوب شرقي كشور بروم كه با شش افغان كه به تازگي از آن سمت بازگشته بودند
روبه رو شدم، بيني هر شش نفر بريده شده بود. چريك هاي طالبان به زور
اسلحه خودروهاي آنها را متوقف كرده و به خاطر آنكه ريش هاي خود را اصلاح
مختصري كرده و آنان را مرتب كرده بودند، بيني شان را بريدند.
در آن زمان هر
مقام خارجي و هر مسئول افغاني بر اين نكته تأكيد مي كرد كه افغانستان در
راه ها و جاده هاي خود نيازمند امنيت است. اما پنتاگون همان
اشتباهي را مرتكب شد كه بعدها هم در عراق دچار آن شد: دست كم گرفتن اهميت امنيت
داخلي. در اين بين برنده اصلي طالبان بودند كه مجددا نيروهاي خود را احيا
كرده اند. پل باركر مدير منطقه اي سازمان بين المللي CARE در افغانستان مي گويد: «قطعا به لحاظ امنيتي همه چيز در حال
فروپاشي است. در سال گذشته دوازده امدادرسان كشته شده و ده ها نفر زخمي
شده اند. سال گذشته به طور ميانگين ماهي يك حمله صورت مي گرفت اما در
حال حاضر روزي يكبار به نيروهاي امدادي حمله مي شود.» حداقل در سه استان
جنوب شرقي هيچ نماينده اي از طرف دولت مركزي وجود ندارد و طالبان عملا اين سه
استان را در اختيار خود دارند. در استان هاي پكتيا و زابل نه تنها
مدرسه ها بسته شده اند بلكه مكتب خانه هاي سنتي و مدارس ديني
قدرت و نيروي سابق را باز يافته اند. ننسي ليندبورگ از مؤسسه خيريه MERCY مي گويد: «ما 15 سال است كه در افغانستان كار
مي كنيم و تاكنون وضعيت امنيتي تا بدين حد بد نبوده است حتي در زمان طالبان
هم كه با اكراه و از روي ناچاري پذيراي مؤسسات خيريه بودند وضع اين گونه نبود.
الان تمام خارجي ها در معرض خطر هستند.»
نامه سرگشاده اي
كه به تازگي از جانب طالبان منتشر شده هشدار مي دهد كه «خود را از جماعت
يهودي و مسيحي جدا كنيد» و به افغان ها دستور مي دهد كه از گوش دادن به
موسيقي و شركت در مراسم بزرگداشت امدادگران كشته شده و «آموزش هاي غيراسلامي»
اجتناب كنند و الا «بد خواهند ديد.» افزايش توليد ترياك يكي از
نشانه هاي بد شدن اوضاع است. در سال 2000 طالبان توليد خشخاش را ممنوع كرد و
لذا در سال 2001 توليد فقط 135 تن بود. طبق برآورد سازمان ملل توليد امسال 3600 تن
خواهد بود كه يكي از بزرگترين ميزان توليدات ترياك در تاريخ افغانستان است. ارزش
ترياك توليد شده دو برابر بودجه سالانه دولت افغانستان است كه بخش عمده اي از
سود حاصله به جيب جنگ سالاران و طالبان سرازير مي شود. يكي از تحليلگران
نيروهاي امنيتي آمريكا كه معتقد است قاچاق مواد مخدر عامل بي ثباتي منطقه
بوده و از اين رو خواهان توجه بيشتر به اين موضوع است، اظهار مي دارد كه در
حال حاضر افغانستان 75 درصد خشخاش جهان را توليد مي كند. اما به گفته وي«
رسيدگي به اين مسئله از اولويت هاي دولت بوش محسوب نمي شود.» اگر
افغانستان قرار است مدل آمريكا براي حل بحران عراق باشد بايد تنها خدا به فرياد ما
برسد.
نيويورك تايمز 15 نوامبر 2003
بالا
بعدی * صفحة دری * بازگشت