رازق رويين
از سالهای توت و ابريشم
با فرارسيدن نوروز باستان ، تحفهً نوروزی از دوست دانشمند وگرانقدر جناب رازق رويين دريافت کردم که روزهای نوروز ما در ديار غربت با خوانش اشعار ناب اين دفتر شعر با خوشی وخاطرات فراموش ناشدنی پايان يافت.
اين دفتر اشعار با قطع و صحافت زيبا در سال 2005 درسوفيه بلغارستان به چاپ رسيده است. نمونهً ازين دفتر شعر را خدمت دوستان پيکش مينمايم و برای مؤلف موفقيت های مزيد آرزومنديم.
Dr. Razeq Roein
Sofia- Bulgaria,
1336. Poste Reestante
Tel : 00359 – 2 – 9250904
E. mail : kefa@yahoo.com
از سالهای توت و
ابریشم
سالهای توتِ مروارید .
سالهای خوبِ ابریشم .
خانه در پیوار شهرکوچک انخوی *
شهرکی با نامهای مردمانش : شنبه – آدینه
ریگزاری چون شط نارام ِ زر در باد
- هر یک آیینه .
کوچه های خاکیش بی دزد ، بی شبگرد .
بوی شبدرهای شیرین
باعبور عطر گلهای زغر ، در باد .
ترکمانانی همه آزرمگین خوشقلب !
در میان شهر
رَسته های تنگ ِ
- بازارگانیان شاد
میوه هاشان نور
- بس خوشبوی
رُسته در مهرابه های خاک ِ بی انبار
در میان شهر
مزکت « بابا ولی » با حوض
- آبش از کاریز
وندرونش ماهیان کوچکی درگشت
ریزاریز .
دستهای کودکی مان
کوزه های شادی مان راسحر یا شب
یا تهی یا پر ،
- از آن می کرد .
بر فرازبامهای آفتابی رنگ ِ پیتو گیر ِ
ماه تیر
روز ها کاغذ پرانها مان
آسمانهای بلند شهر را همچون صدای آرزوهامان
با غریو خنده می آکند .
سور های سال ِ نو ، نوروز
یاد می آرم :
پهلوانانی بلند آوازه ازقیصار
یا المار
در هوای ناب عطر آگین فروردین
پنجه در دور کمر هاشان چنان پولاد
گرد گرد ِ هم دوان چون شیر
تایکی پیروز برخیزاند از حلقوم مردم
شادی و فریاد .
ما چه خوش در حسرت دیدار فردا خواب می دیدیم :
صبح شاید ؛
پیش چشم یار یا اغیار
پهلوان « فیروز » را یکروز
پشت بر خاکش نهادن بود و
زانپس
شاد و بی پروا
رفتن و باز آمدن آزاد
کوزه نشکستن به زخم غولکش
- بی داد .
آری اینگونه
ما چه خوش در حسرت دیدار فردا خواب می دیدیم :
زنده گی اینگونه ما را برد خواهد تا به فرجامین !
بیتو و دور از تو ای انخوی !
حالیا دیریست در خود خفته ام غمناک
بی حضور پرتو « فیروز»
بی حضور یار بلخستان
کام تلخی دارم اینک در کنار بیشه های سبز غربستان
- غربتبار !
گاه میپندارم ای افسوس
زندگانی ؛
بازی کودک طرازی بود !
نیسوارانی که می آیند اینجا باز
از دیارم بلخ یا درواز
خسته میپرسند : بی تو تا کجا ها رفت
روز های بازی و پیروزی و پرواز ؟
من چه پاسخ آرم ایشان را ؟
شاید این پادافره یی باشد !
نان خشکی را که از خوان زمین خوردیم .
…………………………….
نوشتاری : اندخوی*
بودای باميان
استـــــــاده بــود پيــــــــکر بــــــودای باميان
آن پاســـــــدار فــــــره ً فــــــــردای باميان
بـــــودند خـــــــوار مايـــــه همه تن تناوران
در مقـــــدم شکـــــــوهـــــــــهً والای باميان
صـــــــدجويبــــــار ، زمزمهً شعر مينوشت
برمــــــــوج مـــــــوج روشن دريای باميان
تا تاخــــتنــــــــد لشکر بيــــــگانه از خدای
پامال غـــــــــــــــم شده ست سراپای باميان
هرشب ستاره ميچــــــــــکد از چشم آسمان
برســـــــــــــنگ سنگ گريهً شبهای باميان
يک برگ عشق ، يک گل شــــادی نميدهد
آوخ به باغ و دامــــــــــــن صحرای باميان
چشــــــم شگوفه اش مشود باز در " مزار"
نوروز سوگمــــــند زهيــــــــــــهای باميان
گرييــــــــــد ای بتان طراز ف ای بت تتار
در ســـــــــــــــوگنای هجرت ليلای باميان
سربرکن ای چـــــــــــکامه سراپير دردمند
يغــــــــــــــماييان شدند به يغمای باميان *
چشمـــــی که کور حــق بود و مهر مردمی
کی بنـــگرد به صـــــــــورت زيبای باميان
گــوشی که کربود به صـدای خودی نه غير
باری چــــگـــــونه بـشنـــــــود آوای باميان
دســــت کــــــدام اهـرمن آورد خشــــم کور
کيــــن گونه کس نمی شکــــــند پای باميان
گنـــجی مگر نهفته به بنياد خويــش داشت
تا بــــرکنـــــند کاخ کنــــشکــــای باميان؟
فــــرعونيـــان جهل شکســــــتند بی دريغ
تــــنـــــديســـــــهً بلند مسيـــــــحای باميان
آيا بود که زنـــده شود ، روشنـــــــی دهد
شمعی که مـــرد در شب يلـــــدای باميان
کين لعبتان مهر و هنر ، عشـــق و آشتی
رفتند از حـــــــــــــــــريم دلارای باميان
ای قرن بی عطوفت چندين هزار رنگ
مرگت به کام باد چو اعــــــــدای باميان
ــــــــــــــــــــــــــــ
* منظور استاد خليلی است
از آن مرز
پاس دارنده ام ای لعــــــل بدخشــــــــــــان ترا
آنهمــــــــــــــه گنـــــــج گرانسنگ فراوان ترا
ديو و ديوانه که در شهــــــر تو ساکن شده اند
هوش! تا باز نگـــــــيرند سليــــــــــــــمان ترا
نشنــــــــيديم صدا از تــــــــو چه آمد به سرت
آه در شيشـــــــــــه نهـــــادند مگــــر جان ترا
به کجــــــــا ميبرد اين باد ستـــــــم پيشه مرا
به چه موجــــی شکــــــــند تخــــتهً توفـان ترا
بخت اين کــــــوردلان ، تيره شـــــبانی دارم
برگ آتــــــش زده يی شــــام غــــــريبان ترا
خشــــــکساليست درين واحهً تنـــهايی و من
کاش چــــــون خاک بنــــــوشم نم باران ترا
دست تاراجگران خشک که چون باد خزان
نرباينــــــد دگــــــر شاخ گـــــل افشــان ترا
برف
ساليان دير
برف ميباريد چنين يکرنگ
پيوسته
ای زمين يکبار ديگر باز خواهی ديد
برفراز خانهً خورشيد
همسرايان خوش آهنگ
ـ پرستو های باران را
نقشهای باغ فروردين مانی را
(نوبهار) آتش زردشت را
ـ در بلخ ، در خوارزم
ديده نتوانيم شايد
مستی گلريز باران را
خندهً سرزندهً لبهای ياران را
درنسيب چامهً زربفت آن يک شاعر ـ آزاده
درنوای خسروانی يا خراسانی!
سال ديگر؟
يا نصيب!
برف ميبارد چنين يکرنگ * !!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* در زبان گفتاری به معنای ( پيوسته ) است
سموم
همه طاعون ،
همه طاغوت ،
ودرختان صبور
زير رگبار فزايندهً باد
قامت افروخته اند.
ليکن
دست بيگانه به دنبال تبر
و تبر دسته دريغا ،
رسته در بيخ درختان صبور
کاينک از ريشه براندازد
قامت افرازان را
باغ يکبار دگر
چشم درچشم سموم
روز بی برگی!
روز عريانی!
سرود ملی
تــــــوای کشـور نامـــدار کــــهــــن!
کــــهــــــن مرز دانش، کهن مرزفن
خــــراســــــان بیـــــدارمردان پاک
شکــــــــوهنده نام وشکوهنده خاک
نگـــــــهـــــدارخــــاک تو نام توایم
نگــــــهــــــدار فر و پیام تـــــو ایم
به پیــــــــــــروزیت صدزبان آوریم
به آبــــادیـــــت نقـــــــد جان آوریم
زن ومـــــرد و کودک هــــوا دار تو
ســــــــــپاه تو، پیـــــوند تو، یار تو
جهان با تو همراه وهمـــــباور است
که این مرز خورشــید نام آور است
بمان تا که خورشید و ماهست و ما
زمیــــن مادر است و گل ست وهوا
بالا
بازگشت